Nieuws

Op 1 oktober wilde ik graag naar de Open Dag van Dierenasiel Walcheren. De dag stond in het teken van de Buitenbeentjes en laat ik daar nu net een zwak voor hebben. Samen met vriend en zoontje zag ik de ene na de andere lieverd. En na een aantal oehs en aahs wisten we dat we graag nog een plekje binnen ons huis vrij wilden maken voor een van deze lieverds.
Bij binnenkomst was één kat me al direct opgevallen, Loeske. Op een poster stond een omschrijving van alle Buitenbeentjes, en na het lezen van de omschrijving van Loeske wilden we graag kennismaken met hem.

Een echte kroelerd

We gingen in de ruimte bij Loeske zitten en hij stond direct op. Nou ja, direct.. hij had wat stramme spieren en moest eerst even goed rekken voor hij kon lopen. Je kon zien dat hij in zijn jongere jaren een echte grote, prachtige kater was. Nu was hij nog steeds prachtig, maar had met zijn 12,5 jaar al een zwaar leven achter zich en dat kon je goed zien. Ik nam hem bij me op schoot en hij ging gelijk lekker liggen, een echte kroelerd. Ons werd uitgelegd dat hij een speciaal nierdieet kreeg en medicatie. Als we voor hem wilden gaan dan moesten we er wel rekening mee houden dat hij niet meer heel lang te leven had. Het was een fragiele kat die al een tijdje kwakkelde met zijn gezondheid, maar dat neemt niet weg dat hij nog een warm mandje verdiende. We gingen naar huis en wilden nog even nadenken of we Loeske in huis wilden nemen. Maar eigenlijk stond het al vast vanaf het moment dat hij bij mij op schoot lag. Loeske hoorde bij onze familie!

Loeske werd Luke

Op dinsdag 4 oktober, dierendag, zijn we Loeske gaan ophalen. Zijn naam vonden we niet passen bij zo’n prachtige kater, dus het werd Luke. De katten en de hond kwamen even snuffelen en vonden de nieuwe huisgenoot oké. Luke ging op een van de eetkamerstoelen zitten en heeft een paar dagen nodig gehad om te ontdooien. We kroelden veel met hem en namen hem op schoot om hem thuis te laten voelen. En na een paar dagen was Luke volledig gewend aan z’n nieuwe thuis! Hij volgde ons overal, kwam ’s avonds lekker kroelen bij ons op de bank. Het maakte voor hem niet uit waar hij kon liggen, alles was een lekker plekje, ook op ons hoofd! Als we in de keuken bezig waren stond hij achter ons alles in de gaten te houden. We moesten goed opletten dat we niet over hem struikelden, want hij was altijd dichtbij. En de fixatie voor eten… die was niet te temmen! Luke kreeg zijn eigen eten vanwege zijn nierdieet, maar dat weerhield hem er niet van om te proberen om bij het eten van de andere dieren te komen. Ook kwam hij het liefst in ons bord zitten als we aan het eten waren.

Eten en stoeien

Voor een kat met een speciaal dieet was het voor ons een dagtaak om hem bij het ‘gewone’ eten weg te houden. Wel leuk om te zien welk trucje hij nu weer had om bij het eten te komen, hij gaf nooit op! Ook mijn zoontje was gek op Luke. Hij kroelde veel met hem en de poster uit het asiel hadden we boven zijn bed gehangen. Het was net alsof Luke altijd al bij ons gezin hoorde.

Na een maandje ging het wat slechter, veel spugen, weinig eten en veel drinken. Maar na een nachtje bij de dierenarts was hij weer helemaal opgeknapt. De dierenarts was zelfs verbaasd hoe goed hij aan het eten was! Ook thuis gedroeg hij zich als een jonge, fitte kater. Door het huis rennen, op de meubels klimmen en springen, en gelukkig weer die ontembare fixatie voor eten. Zelfs voor een klein stoeipartijtje met de andere katten voelde hij zich niet te oud. Wij hadden het idee dat Luke op deze manier nog wel 16 zou kunnen worden, zo fit!

Tranen

Maar na een paar weken ging het achteruit met zijn gezondheid. Hij wilde niet meer eten en drinken. Zelfs voor een stukje verse vis was hij niet meer te porren. Niet de Luke die wij gewend waren, de Luke die altijd achter je stond in de keuken en lekker bij je op de bank kwam kroelen. Hij ging op een eetkamerstoel liggen en liet op zijn manier weten dat het zo goed was en dat het genoeg was. Ik had Luke in mijn armen genomen en heb tegen hem gepraat en met hem gekroeld.

Ook mijn zoontje hadden we voorbereid; Luke is erg ziek, hij gaat straks slapen en dan naar de hemel. Hij gaf Luke kusjes en zei dat hij niet wilde dat hij wegging. Met een paar (heleboel) tranen hebben we Luke vervolgens nog lang vastgehouden en laten weten dat we van hem hielden.

Vervolgens hebben we hem in een warme deken gewikkeld en zijn naar de dierenarts gegaan. Daar is hij rustig in mijn armen ingeslapen. Terug naar huis vroeg mijn zoontje nog; gaat het nu weer goed met Luke? Ja lieverd, het gaat nu weer goed met Luke. Hij heeft geen pijn meer.

Dag lieve Luke

Wat een goed initiatief van Dierenasiel Walcheren om de Buitenbeentjes in het zonnetje te zetten. Ook deze dieren geven zoveel liefde. Ondanks dat hij maar kort bij ons woonde heeft Luke wel een permanent plekje in ons hart. Hij was geliefd en de laatste dagen van zijn leven heeft hij nog een heerlijk warm huisje gekregen. En elke dag voor het slapengaan kijkt mijn zoontje nog even naar de poster met die mooie foto van lieve Luke. Wat ons betreft was Luke dan ook geen buitenbeentje, maar een echte BOFKONT!