Nieuws

Hoi, ik ben Bolus (eerst Perre).
Ik ben geboren rond 1 juni 2015. Ik ben met mijn 3 rode zusjes gevonden in de buurt van een boerderij, zonder onze moeder.
We werden gevangen en ik kwam samen met mijn "zusje" Dobbe in een pleeggezin van het asiel. Zusje staat tussen haakjes want eerst dacht men dat we allebei jongetjes waren! Daarom noemden ze ons eerst Dobbe en Perre, maar op een gegeven moment kon het niet anders dat we toch meisjes waren. Grappig hè, we hielden iedereen voor de gek!
Ik woonde gezellig bij Kelly, samen met haar hond en 2 katten. Dat was wel even wennen, van de boerderij naar een kamertje, maar ik ben best wel stoer, en gelukkig was ik samen met Dobbe.

Na een tijdje hadden we onze plek gevonden en banjerden we door de hele kamer.
Op een dag kwamen er een nieuwe meneer en mevrouw langs, ze kwamen op de bank zitten en ik werd op haar schoot gezet, ze rook naar hond. Ze was heel lief en begon met me te kroelen. Ik wilde eigenlijk niet toegeven dat het zo lekker was, dus deed ik net alsof ik weg wilde van haar schoot. Maar ik kon mezelf niet bedwingen en begon luid te spinnen.
Ik hoorde haar zeggen dat ze graag wilde dat ik bij haar thuis zou komen wonen, en hij zei toen dat hij dat ook wel zag zitten en Marie al helemaal. Marie? Zou dat dan de hond zijn waar ze zo naar ruikt? Ik was de hond van het pleeggezin wel gewend maar een nieuwe hond? Pffff wat spannend!
Een week later stond opeens dezelfde mevrouw voor de deur met een mandje, dus toen wist ik al hoe laat het was. Ik ging samen met de lieve mevrouw in de auto en binnen 10 minuten kwamen we aan bij een huis. We gingen naar binnen, mijn mandje ging open en daar stond een grote vrolijke witte kop naar me te kijken. Dat moest Marie wel zijn. Wat een lieve hond, en ze was zo voorzichtig met mij, ik ben nu ook nog niet zo groot, maar toen was ik wel heel erg klein.
Na een tijdje viel het de meneer en de mevrouw op dat ik vaak tegen dingen aan liep, vooral als ze net waren verplaatst. Of bijvoorbeeld de deur die opeens dicht was. En als ze een snoepje gooide dan ging ik er met mijn neus op af. Ze kregen een telefoontje van het asiel dat allebei mijn andere zusjes blind waren, dus toen wisten de meneer en de mevrouw al genoeg.
De meneer en mevrouw hebben me toen helemaal mee naar België genomen om naar een dierenoogarts te gaan. Daar bleek dat mijn lenzen te klein zijn en dat ik waarschijnlijk alleen maar licht kan zien en verder niks. Het kan geopereerd worden maar dat kost best wel wat geld en mag pas als ik helemaal ben uitgegroeid. Eigenlijk gaat het heel erg goed met mij, ik ken de weg in huis en kan alles prima vinden met mijn neus en oren. En vergeet niet, ik heb mijn eigen blindengeleidehond Marie. Waar zij gaat, ga ik ook en we slapen en spelen de hele dag samen. Ze is echt mijn beste vriendin. Ik ben heel vrolijk en geniet heel erg van alle aandacht die ik krijg.
De meneer en mevrouw zeggen vaak dat ik een bijzonder geval ben, daar ben ik het zelf eigenlijk wel mee eens. En ik heb het goed getroffen.

Bedankt dierenasiel Walcheren dat jullie mij hebben gevangen.
En bedankt pleegkitten mama's en dan vooral Kelly voor alle extra voedingen, wegingen en liefde.

Een kopje van Bolus,

Het nieuwe baasje: Anna Houtman