Nieuws

Wat een treurig aandoende subtitel zullen jullie denken. En dat is het eigenlijk ook wel. Na vele jaren doorgebracht te hebben in het asiel, maak ik sinds november geen deel meer uit van de ‘vaste inventaris’. Dat stemt mij wel een tikje bedroefd. Maar voordat jullie medelijden gaan krijgen: Ik ben een heel nieuw leven tegemoet gegaan, met alle verrassingen en uitdagingen die je maar kunt bedenken. En daar geniet ik momenteel met volle teugen van!

Ik en Kees, een paar apart

Natuurlijk heb ik mijn maatje Kees niet in de steek gelaten. We zijn samen geplaatst, zoals dit deftig heet. Bij een stichting die zich bekommert om uitzonderlijke wezens (zoals ik en Kees dus). Wij zijn zomaar niet de eersten de besten. Je moet wel héél speciaal zijn om voor plaatsing in aanmerking te komen. Ik en Kees hadden natuurlijk wel de nodige noten op onze zang en daarom duurde het allemaal zo lang. Maar nu is het dan eindelijk gelukt, we hebben samen ons plekje gevonden! Bij een voormalige manege in het Brabantse land!

“Brabantse nachten”, een tophit

In mijn vorige blog schreef ik dat er in het dierenasiel een invasie van Brabanders werd verwacht. En van onze voorbereidingen om die luitjes zich een beetje thuis te laten voelen. Nou, dat is goed geslaagd. Ik vertelde toch dat Perzikje een damescarnavalskoortje had opgericht, om de jongens hier welkom te heten? Dat werd een hele happening! “Brabantse nachten zijn lang” is sindsdien dé tophit in het asiel, ook al klinkt het af en toe een beetje vals. Maar ja, veel tijd om te oefenen had Perzikje niet, want er kwam in enen een nieuw baasje voor haar op de proppen. Dat krijg je natuurlijk als BKer (Bekende Kat). Dus Perzik zat al met haar hoofd in de wolken. En die “Brabantse nachten” konden haar zogezegd gestolen worden!

Kees en ‘de meskes’

Om het verhaal even af te maken: eerst kwam er een Brabantse invasie naar Zeeland en nu zitten ik en Kees in het Brabantse land. Een béétje vreemd, maar wel lekker! Even wennen, maar uiterst relaxed. Ik moet jullie de hartelijke groeten van Kees overbrengen. Die maakt bij alle Brabantse meskes goede sier met zijn krulstaart. Zoiets ‘schoons’ hadden ze hier nog nooit gezien! Het wordt natuurlijk wel uitkijken dat hij niet de boventoon gaat voeren….

Waardig opvolger

Alles goed en wel, maar hoe gaat het nu verder met mijn blog zullen jullie denken. Want ik koester toch een stille hoop, dat ik een klein beetje gemist wordt! Daarom hebben we, op weg naar Brabant nog eens even op onze oude vertrouwde manier zitten brainstormen. Dat ging niet eenvoudig, want ik en Kees waren allebei gekooid en konden maar moeilijk boven het geraas van de motor uitkomen! Maar aangezien we beiden al voor hetere vuren hebben gestaan, is er toch het nodige beraadslaagd.

Het resultaat

Hoewel we onze vertouwde zitzak moesten missen, zijn we toch uit de brainstorm geraakt en hebben het volgende afgesproken. Om jullie op de hoogte te houden van alle grote en kleine zaken die spelen in het dierenasiel Walcheren, heb ik een opvolger aangesteld. Eentje die waardig in mijn voetsporen kan treden, al zeg ik het zelf. Want nieuws móet verspreid worden! Dat is mij ook uitdrukkelijk verzocht door mijn collega-achterblijvers. Nu zijn jullie natuurlijk razend nieuwsgierig wie de ‘nieuwe Bob’ gaat worden, maar dat houd ik nog lekker even geheim!

Afscheid

“Afscheid moet kort zijn, kloekmoedig en snel”, zei mijn grootvader zaliger altijd. En daar houden ik en Kees ons dan ook aan. We gaan maar niet uit de doeken doen hoe het afscheid was daar in het dierenasiel Walcheren. En: ik zal jullie ook missen, want hoewel ik soms wat opgepord moest worden, als ik eenmaal aan het schrijven sloeg was er geen houden meer aan!
Enfin, geen sentimenteel gesnotter meer (de afgelopen tijd zat het hele asiel vol snotteraars). Ik en Kees nemen er een op de toekomst! En misschien horen jullie nog weleens wat van ons. Ik eindig met de hartelijke groeten van jullie ‘ouwe’ blogger Bob, “den Zeeuwse Brabander”, die zich al verheugt op het komende carnaval. En ene dikke kus van Kees Krulstaart (die zich de Brabantse gewoontes al helemaal eigen heeft gemaakt).

HOUDOE!