Nieuws

Mijn vijfde blog alweer. Ik heb er de tijd voor genomen, want niet alleen de asielmensen moesten uitrusten na alle festiviteiten! Momenteel is het een drukte van belang, niet qua feestelijkheden, maar het wemelt hier van de dieren. Mijn soortgenootjes stromen het asiel binnen: van piep tot groot. Ik houd het bijna niet meer bij!

Kittenspul

Afgelopen week stond de asielteller op totaal 119 katten! En dat is toch wel heel erg veel. Ik heb mij laten vertellen dat dit mede door het internet komt en de levendige ‘handel’ die zich daar afspeelt. De kleinste poesjes worden daar aangeboden, soms gratis en voor niets! En zoals we allemaal weten: kleine poesjes worden snel groot. Binnen de kortste keren krijgen tienermoedertjes, die niet geholpen zijn, ook weer een rits kindertjes. En die komen vervolgens weer in het asiel terecht (als ze geluk hebben). Af en toe word ik wel een beetje chagrijnig van al het kittenspul wat om mij heen danst. Mijn middagslaapje wordt de laatste weken danig verstoord. En Kees Krulstaart voelt zich als een kat in een vreemd pakhuis, tussen dat kleine gespuis. Daar moet snel een eind aan komen! Dus doe ons nou een lol en kom al die vrolijke spring-in-’t-velds vlug halen!

Mijn mini-me

Trouwens, er zijn niet alleen kittens in het asiel te vinden. Ook de asielpleeggezinnen draaien momenteel op volle toeren. Dat brengt mij op één van mijn favoriete onderwerpen: het kleine Bobje, mijn evenbeeld, weet je nog? Die doerak uit mijn vorige blog die in een pleeggezin was opgenomen. Bob is inmiddels al lang geplaatst en maakt de boel onveilig in zijn nieuwe huis. Die bofkont heeft het flink getroffen. Zijn kleine baasjes waren zelfs aan het ruziemaken wie de eerste nacht naast Bobje op de bank in de huiskamer mocht slapen! Ze dachten dat hij anders zo alleen was… Nou, ik hoef je niet te vertellen dat Bobje vreselijk verwend wordt!

Commentaar

Maar genoeg over mijn grote kleine vriend. Ik moet natuurlijk ook nog wat over de honden zeggen, want ik heb al op mijn kop gekregen van Willem. Die vindt dat hij en zijn vriendjes te weinig aan bod komen in mijn blog. Commentaar dus. Maar dat ben ik wel gewend, dat is gebruikelijk in de vrijwilligerswereld. Willem’s gezever heb ik even vakkundig de kop ingedrukt. Dan moet hij zelf maar een blog beginnen, maar tussen ons gezegd….Enfin, ik zeg toch maar niks, anders komt er weer heibel in de tent.

Kinderziektes

Ook in de hondengangen is het een drukte van belang. Maar dan qua werkzaamheden. Wat wil je, een nieuw asiel: daar horen nu eenmaal kinderziektes bij. Er wordt dus het nodige geklust en gedaan, want sommige dingen werken niet en andere weer te goed! Voorlopig is men nog wel even bezig. En over een tijdje zijn de speelveldjes helemaal groen uitgeslagen (dat er gras gaat groeien bedoel ik). Dat hoop ik tenminste, want dat betekent dat mijn hondenvriendjes zich lekker kunnen uitleven. Dan zal het ook wel afgelopen zijn met het commentaar.

Onvoorstelbaar

Voorlopig koesteren wij katten ons heerlijk in het zonnetje. Gisteren zei ik nog tegen mijn maat Kees Krulstaart, dat het wel eeuwen geleden lijkt dat we in die donkere ouwe troep in Middelburg zaten. En Kees heeft wat dat betreft al helemaal een verleden, die heeft nog in het asiel Vlissingen gewoond. Dat kunnen wij ons nu absoluut niet meer voorstellen. En de asielmensen al evenmin.

Tot zover. En…..ik houd jullie op de hoogte!

Een kop van Bob