Nieuws

Wat een commotie!

Oef, wat een weekend beste mensen, die 20 en 21e mei. Nog maar net bekomen van onze verhuizing, maakten ik en mijn asielkameraden wéér twee grote BOB’S, oftewel (B)uitengewoon (O)pwindende (B)elevenissen mee. Eigenlijk twee grote en nog een kleine. Voor het geval ik in raadselen spreek: over de kleine Bob straks meer.  Eerst maar even het verhaal van de inwijding van ons nieuwe asiel. 

Vrijdagmiddag: de officiële opening

Met de koortsachtige voorbereidingen voor de opening hadden wij dieren niet zoveel van doen. Behalve dan Kees Krulstaart en Rocky de Boxer. Die mochten samen met de wethouders van Vlissingen en Middelburg een rondje in de asielauto rijden om vervolgens weer terug in het asiel gebracht te worden. En mijn kameraadjes hadden nog wel gehoopt dat ze met die aardige heren de Vries en de Zwarte mee mochten! Rocky en Kees waren onder elkaar al aan het bekvechten wie met wie naar huis zou gaan. Maar niets van dat alles! In plaats daarvan ging men over tot hetgeen onvermijdelijk is op zo’n dag: het houden van toespraken en het uitdelen van complimentjes. Nu moet ik wel zeggen dat de één het langer volhield dan de ander, maar al met al was het een hele zit eh.. ‘sta’ voor ons toehoorders. Vervolgens ging men elkaar op de schouders slaan van: ” Hé lang niet gezien” en nog meer van dat soort rare gewoonten die mensen erop na houden! De sfeer zat en bleef er goed in, ook tijdens de bbq. Het deed mij plezier om wederom te constateren dat het vegetarische gedeelte eerder op was dan de rest! Laat het eten van vlees maar over aan ons katten! 

Een klein Bobje

En dan nu die derde buitengewoon opwindende belevenis die ik je heb beloofd. Voor mij eigenlijk een (B)uitengewoon (O)ntroerende (B)elevenis. Tijdens alle feestelijkheden kwam de dierenambulance óók nog een cadeautje brengen. Speciaal voor mij, want ik had verder nog niks gehad! Er werd een mandje geopend met daarin een klein Bobje, oftewel een mini-me. Bobje was gevonden in een loods, moederziel alleen. Mijn hart smolt toen ik mijn evenbeeld zag. Krijg ik toch nog de zoon die ik altijd zo graag had willen hebben! Niet alleen ìk was aan vertedering ten prooi, alle genodigden riepen van: “Ach, en och” en “ ’t is toch zonde” en men sprak schande van het feit dat zo’n lief diertje moederziel alleen was achtergelaten. Bobje liet het zich allemaal rustig aanleunen en verblikte of verbloosde verder niet van alle aandacht.
Na deze hartelijke ontvangst werd Bobje overgebracht naar een pleeggezin, alwaar hij samen met zes ‘broertjes en zusjes’ de boel op stelten zet. Maar niet voordat men mij, als trotse ‘vader’, had beloofd van Junior’s voorwaartse sprongen op de hoogte te houden!

Open Dag

Lang werd er niet nagefeest, want de volgende dag was het alweer een drukte van belang. De Open Dag voor alle belangstellenden, die het nieuwe asiel nu ook weleens van binnen wilden zien, was aangebroken. Op een gegeven moment zagen ik en mijn collega’s een heleboel grote katten en honden voorbijkomen. Na enige verwarrende ogenblikken werd de oplossing aangereikt via collega Pompoentje, die veel verstand van make-up en styling schijnt te hebben. Die reuzehonden en -katten waren dus kunstig geschminkte kinderen, die met gekleurde papiertjes in de hand bij ons naar binnen gluurden om de speurtochtvragen te beantwoorden. Ik heb wel honderd keer moeten uitleggen dat mijn maat Kees hier de enige is die een achternaam bezit. Hij heet voluit: Kees Krulstaart (dat was één van de vragen). Eigenlijk heeft de bofkont nóg een naam, maar die is alleen voor intimi. Verder kwamen er vele cadeautjes en complimentjes richting asiel, zowel voor ons dieren als voor de asielmensen. Dat varieerde van een taart met honden en katten erop die de asielmensen helemaal voor zichzelf hielden (ik heb er geen stukje van geproefd), tot nieuwe laarzen (voor de grote schoonmaak) en véél lovende woorden. Het massaal toegestroomde publiek zette ijverig e-mailadressen op een lijst, zodat ze straks allemaal mijn blog kunnen volgen via de Nieuwsbrief (heel belangrijk natuurlijk)!

Eindelijk rust?

Verder wilden er ook heel wat luitjes donateur worden en allerlei dingen kopen en er was ook nog een zogenaamde ‘advieskraam’. Nou, die ‘deskundigen’ hadden ik en Rocky zo kunnen vervangen, want wie weet er nu beter wat voor problemen er bij dieren spelen dan wijzelf?! De hele dag was er een run op de geheimzinnige enveloppen en de drankjes en de hapjes waren in mum van tijd uitverkocht. Wie nog een tosti wilde moest er snel bij zijn. Ik en mijn collega’s hebben nog nooit zo’n gezellige dag meegemaakt!
Volgens de asielmensen moet de rust nu maar eens wederkeren, want iedereen was zo’n beetje gesloopt na dit drukke weekend.
Of dat werkelijk gaat gebeuren weet je maar nooit in een asiel!

Tot zover. En….ik houd jullie op de hoogte!

Een kop van Bob