Nieuws

Kukelekuuu!

Een extra lange blog dit keer, want jullie snappen het al: ik heb heel wat te vertellen! Afgelopen zaterdag, de 7e mei, was de grote dag aangebroken waar ik en al mijn collega’s zo naar hebben uitgekeken: de verhuizing van het asiel! Het begon ’s morgens al heel vroeg. We hadden om 8 uur nog maar net de slaap uit onze ogen gewreven, of daar stonden al 30 verhuismensen op de stoep van het oude asiel. Na enkele wijze en bemoedigende woorden van de opperverhuizers verliep alles strak en gestroomlijnd. 

Een BOBJE, oftewel: B(uitengewoon) O(pwindende) B(elevenis)

Het leek wel een militaire operatie, maar dan zonder eng gedoe natuurlijk! Voor ik het wist zat ik in een mandje, en ging samen met Kees Krulstaart de verhuiswagen in. Een èchte dus! De honden gingen maar gewoon met de asielauto, hoewel die sinds kort is verluchtigd met een nieuw logo. Daar hebben wij asieldieren natuurlijk weer niet de hand in gehad, anders hadden we wel wat anders verzonnen. Maar ja, de mens wil wat en de mens kiest voor stippen. Stippen zegt u, jawel, hoe komen ze erop! Als het nu sterren waren geweest had het nog wat geleken. Want de asielsterren, dát zijn wij natuurlijk! Enfin, genoeg gezeurd. Na enig gehobbel in de vrachtauto kwamen we aan bij het nieuwe asiel. Daar zorgde poes Djyla nog even voor een paniekmomentje. Ze hadden haar beter Houdini kunnen noemen want ook dit keer maakte onze uitbreekster haar reputatie weer waar: ze zat, na het openen van de laadklep, op onverklaarbare wijze los in de vrachtwagen. Niemand snapte er ene fluit van, ze was toch echt deugdelijk ‘ingepakt’ maar toch was het zo! Gelukkig maakte ze er verder geen punt van en liet zich rustig naar haar nieuwe paleisje begeleiden. Dat was me toch een verrassing zeg! We rolden haast om van verbazing. Het leek de doolhof op de kermis wel, alleen zonder lachspiegels! Maar wel met allerlei vertrouwde en nieuwe relax- en klauterobjecten, speciaal voor ons! Na alle inspanningen konden de dieren (en de mensen) zich tegoeddoen. Ook de (cat)ering was prima de luxe! 

Hondse verhuisstress

Via mijn ‘fluisteraar’ hoorde ik, dat wij katten stukken beter tegen de verhuisstress bestand waren dan die sukkels van honden. Natuurlijk was het geblaf wederom weer niet om aan te horen en Rocky had de twijfelachtige eer om het asiel in te wijden. Die poepte van de zenuwen gelijk de brandschone vloer vol! Manieren? Ho maar! 

Kamers “en suite”

Dat begon dus al lekker! Gelukkig is het nieuwe asiel van alle gemakken voorzien en kon er, door alle labels die overal efficiënt waren op- en aangeplakt, snel naar de schoonmaakspullen worden gegrepen. Zeker toen er een 10 kilozak kattenbrokjes scheurde in één van de vrachtauto’s! Jammer genoeg zaten wij toen al veilig in ons nieuwe domein. We hebben een deftige vierpersoonskamer. “En suite”, zoals ze in Frankrijk zeggen. De suite is eigenlijk de serre, zodat we een luchtje kunnen scheppen. Een praatje maken met de buren behoort heden ook tot de mogelijkheden. Ik zou zeggen: kom eens kijken naar al deze noviteiten!
De kwajongens van kittens hebben zelfs een heel glazen paleis voor zich alleen! Het heet nu showroom, maar ik stel hierbij voor om het “Crystal Palace” te noemen. Naar het beroemde gebouw in Londen waar in 1851 de eerste internationale kattententoonstelling heeft plaatsgevonden. Toepasselijker kan niet, naar mijn bescheiden mening.

Alarm

Helaas heb ik mijn vaste plek bij de balie nog niet kunnen innemen. Het is nog te druk en te rommelig. Bovendien heb ik al eens eerder uitgelegd, dat ik bij het ervaren van nieuwigheden nogal eens geneigd ben om ‘mijn kanttekening te plaatsen’, en dat vinden de asielmensen nu niet zo’n goed idee! ‘s Nachts zit ik sowieso in mijn eigen kamer, want bij de minste of geringste trilling van mijn snorharen gaan de alarmbellen rinkelen. En ik wil de politie natuurlijk niet voor niets laten komen!

Het blijft spannend

Het was al met al een enerverend dagje. Ondanks het feit dat wij katten niet zo van spannende dingen schijnen te houden, heb ik mij toch kostelijk geamuseerd en ben al helemaal gewend! Over veranderingen gesproken: daar heb ik in mijn volgende blog weer het nodige over te vertellen!
Tot zover. En….. ik houd jullie op de hoogte!

Een kop van Bob.